Bicing

Voordat je deze post gaat lezen, raad ik je aan om dit liedje op de achtergrond zachtjes mee te draaien.

In navolging op het beroemde Velíb fietsenplan van Parijs, heeft ook Barcelona haar eigen fietssysteem. Sinds 2007 zie je Barcelonezen op wit-rode fietsen door de stad crossen. Een verschil is dat de Bicing alleen voor inwoners is, of beter gezegd, NIE bezitters. Vaak zie je toeristen geïnteresseerd bij de stallingstations staan. Opzoek naar informatie. Maar helaas, tientallen fietsverhuurders (merendeels Nederlands) verdienen hun brood met toeristenritjes.

De stations staan verspreid door de stad op een afstand van drie blokken. Een goede dekking. De Bicing is een manier om de stad ‘groener’ en ‘duurzamer’ te maken en wordt daarom gesubsidieerd. Voor minder dan €50,- per jaar kun je dag en nacht een fiets pakken. Dat het systeem populair is, blijkt wel uit het feit dat het per dag ca. 47.000 keer gebruikt wordt ofwel door 3% van de inwoners.

Dit betekent ook dat je soms voor een lege stalling staat. Vooral rond spitstijd en in hoger gelegen wijken. Men wil graag naar beneden rollen, maar niet naar boven trappelen. Als je een afspraak hebt en rekent op de Bicing betekent dat soms een onaangename verrassing. Of als je aan komt rijden en alle stations zijn bezet: geen plek om de Bicing weg te zetten. Balen. Maar als je de tijd hebt, dan loop je een blokje om en kom je langs de prachtigste Modernisten gebouwen. Elk nadeel, heb zijn voordeel.  Niet dan?

Afgelopen week regende het. Verlaten straten. Fietsen door de regen? Nee, daar bedankt de gemiddelde Barcelonees voor. Maar gewapend met regenkleding of de Hollandse Senz paraplu heb ik het rijk alleen. Bicing in overschot beschikbaar!  Op zulke moment is het een vlekkeloos systeem. Hulde!

De NIE-bureaucratie II

Bijna een jaar geleden schreef ik het stuk ‘bekend terrein.’ Tot op heden heb ik nog steeds geen NIE. De regels zijn meerdere malen veranderd en het proces heeft veel weg van een vicieuze cirkel. De regels zijn minimaal twee keer veranderd, het NIE kantoor is verhuisd en men moet van te voren een afspraak maken. Dat laatste biedt hoop. Ik houd een papiertje in mijn hand met bevestigingsnummer, adres, tijdstip (13:06)en mijn naam. Voor de zekerheid arriveer ik een kwartier eerder, je weet maar nooit.

De portier streept mijn naam van de lijst en ik krijg een nieuw nummer: A78. De A staat voor inschrijven. Op het omroepbord staat nummer A62. Ik was even vergeten in Spanje te zijn. Een afspraak voor een tijdstip betekent nog niets.

Daar zit ik dan. In een wachtruimte met 80 zitplekken, waarvan ruim 75% bezet is, in een politiekantoor ergens in een troosteloze buitenwijk, want ook die bestaan in Barcelona. Kennelijk nog zat mensen die in het door de crisis getroffen Spanje willen wonen.

Tegenover me acht tafels met ambtenaren. De bewakers van het recht op een NIE. Tsjik-tsjak, een stempel. Piep, een volgend nummer. Dit gaat allemachtig langzaam en de klok tikt de tijd weg.

Rond 13:45 wordt de deur op slot gedaan. Om 14uur is het lunchtijd. En dat is heilig. De beambten kijken nors de zaal in. Er zitten nog wel heel veel NIE-lozen in de zaal. Ik loop angstig langs de balie: “word ik nog wel geholpen?” “Iedereen die binnen is, komt aan de beurt. Maar je NIE krijg je vandaag niet meer, want het B-nummer voor afgifte krijg je vandaag niet meer.” Zucht.

Om 14:17 is het dan eindelijk mijn beurt. Het Spaanstalige contract doet wonderen. Alle moeilijke vragen en ongeschreven regels blijven achterwegen. Tsjil-tsjak op mijn aanvraagformulier. Ik krijg een rekening van €9.27 mee om bij de bank te betalen. Daarmee kan ik volgende week het NIE-nummer ophalen.

Ik denk aan de belastingdienst. Ze hadden het zoveel makkelijker kunnen maken. Wat een opgave om ervoor te zorgen dat je een nummertje hebt waarmee je belasting kan betalen.

Trukendoos

Voor een schrijfwedstrijd van Ebookuitgeverij heb ik het verhaal TRUKENDOOS geschreven. De opdracht was: ''Zorg dat de lezer in maximaal 1500 woorden uw meeslepende verhaal, waarin passie, avontuur, romantiek, drama en erotiek zich voltrekt in het bijzijn van de zomerschoenen beleeft." Het verhaal is verplaatst naar een Nederlandse omgeving, vanwege de opdracht en doelgroep, maar is deels gebaseerd op een bijzondere warme augustus avond in de carrer Blai, waar ik rustig keuvelend met een vriendin op een terras zat totdat iemand zich bij ons aansloot.  Hieronder mijn bijdrage. Ik hoor graag je reactie!

Trukendoos

Het kan Eva niets schelen dat Bram en Peter straks in koor zullen roepen: “zo mevrouwtje, nemen we de middag vrij?” Ze schakelt haar computer uit, ordent de papieren, aarzelt even of ze nog wat extra leeswerk in haar aktetas zal stoppen om dit uiteindelijk toch te doen en is klaar voor het zomerse weekend, waar ze zo naar verlangt. En inderdaad, de bariton stemmen heffen aan als Eva een kort “fijn weekend” roept en in de lift verdwijnt. Ze moet haast maken, want ze had al tien minuten geleden bij Emma op het Plein willen zijn.

De vriendinnen hebben elkaar al een tijdje niet gezien en het is de hoogste tijd om bij te praten, maar ook om hun ‘prijs’ in de markt te peilen. Het belooft een zwoele zomeravond te worden. Eva had vanochtend drie jurkjes gepast en uiteindelijk voor een vrolijk bloemetjes design gekozen met bijpassende nieuwe roze zomerschoenen, waarvan de hakjes nu trip trap klinken op het pad. Op het overvolle terras van café de Eeuwige Jachtvelden ziet ze Emma aan haar eerste rosé. Emma heeft voor de gelegenheid een luchtige rode wikkeljurk aan, waarin haar boezem extra geaccentueerd wordt. Verontschuldigend ploft Eva neer en gooit haar volle aktetas, waarvan ze nu al weet dat de leesstukken pas maandagochtend weer het daglicht op kantoor zien, in de lege stoel. Al snel staat er ook voor Eva’s neus een heerlijk heldere verkoeling en gaan de vriendinnen op in elkaars verhaal.

Krap een kwartier later verschijnt er een goed uitziende man voor hun tafeltje. “Zouden jullie het erg vinden als ik een drankje met jullie nuttig? Ik ben hier om mijn petekind te verrassen met een bezoek, maar ze zijn nog niet thuis. Ik ga het straks nog een keer proberen, maar lust nu wel een biertje en zie dat deze stoel nog vrij is.” De vrouwen wisselen snel een blik. Ja, aantrekkelijk is de man zeker. Zijn gespierde lijf wekt feromonen los. En dat petekind verhaal maakt hem ook nog eens aandoenlijk. “Dat is inderdaad het risico van onverwachts bezoek. Neem plaats. Ik ben Emma.” Eva grist haar aktetas van de stoel en strijkt met haar andere hand haar jurk glad. Verlegen kijkt ze op in donkerbruine ogen. “Eva”. “Leo, het is me een genoegen.”