Tegenwoordig mag ik mij beroepen op wat extra rechten en dat voelt heel
speciaal. Als ik met mijn toeter de metro in loop, staan mensen gelijk op. “ Ga
toch zitten!” en ik plof dankbaar neer. Als ik boodschappen doe bieden mannen
spontaan aan om mijn mandje voor mij uit te laden, want dan hoef ik als
tonnetje niet zoveel te bukken. Ik krijg er vaak een gratis grote glimlach bij
of een persoonlijk verhaal over hun eerste ervaring. Als er ergens een rij staat,
mag ik vaak voor. Deuren worden galant opengehouden en op straat spreken
vreemden je aan met “ Niño ó niña?”. Zwangerschap doet kennelijk een hoop
mensen smelten en terugdenken aan wanneer zij voor het eerst vader of moeder
werden. Ik had niet gedacht dat die buik zulke gemoedelijke, bijna verbindende,
gevoelens zou opwekken. Het haalt het beste in de medemens naar boven.
Althans, bij
velen. Ik ben niet de enige die de zachte aard van medemens heeft ontdekt. Zo
kwam er laatst een gezette vrouw woedend op het ´specialenbankje´ afgestormd en
maande de vrouw van middelbare leeftijd naast me op te staan. Kon ze soms niet
zien dat zij zwanger is? Al verontschuldigend vliegt de vrouw van het bankje op
en kom ik knel te zitten tussen de Akela en een lief opaatje met zijn
wandelstok.
Later op de dag loop ik terug naar de metro en hoor van een terras
luid gelach komen. Genietend van wijn zitten daar een paar vrouwen hun dag door
te nemen en de avond voor te bereiden. Ik kijk nog eens goed en herken in een
van die wijn nippende vrouwen de Akela uit de metro. Er bestaat toch geen alcoholvrije
wijn? Schandalig dat ze misbruik heeft gemaakt van het voorrecht van zwangere
vrouwen. Zouden haar vriendinnen dat weten? Het is zo zonde, want als dit te
vaak gebeurt zal de charme verdwijnen,
terwijl het juist zo hartverwarmend is dat mensen uit zichzelf opstaan en zulke
attentie jegens jou tonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten