Metro X: Snoepje

Stiekem kijkt het oude dametje over de bovenkant van haar montuur. Ze gluurt naar links en naar rechts om vervolgens haar blik op haar licht trillende handen te richten. Ze trillen niet van ouderdom, eerder vanuit een aandrang, naarstig opzoek naar een voorwerp in het tasje.

Ik zou kunnen zeggen tas, maar bij dit dametje hoort alles met een -tje of -je. Haar tengere kleine lengte, haar geknotte haar, haar bloemetjesjurk, het leren tasje dat menig decennia heeft meegemaakt en als kers op het plaatje de witte sandalen waar de iets te donkere steunkous doorheen schijnt. Aandoenlijk.

Haar ranke vingers betasten het gewilde voorwerp en gaan vliegensvlug te keer om het van zijn harnas te ontdoen. Opnieuw die geniepige blik. Kijkt er iemand naar me? Nog voordat het cellofaan geheel los gewikkeld is, wordt de toffee naar de mond gebracht. Hap. Verdwenen achter de dunne roze lippen. Het rode papiertje dwarrelt terug in het tasje. De oogjes knijpen zich fijn en het genot straalt van de dame af. Even zie je haar weghuppelen uit Lijn 3 en in haar bloemetjesjurk rond dwarrelen door de alpenweide met boterbloemen en klaprozen. Zo aardbei cacao zoet. De toffee zit gevangen in de opbollende rechterwang. Na een paar rondjes van de zaak verdwijnt het langzaam in de linkerwang en dan uit het zicht. Slik.

Zucht.

Het genot was toch wel van korte duur.

Stiekem kijkt het oude dametjes weer over de bovenkant van haar montuur. Nog eentje dan, zie je haar denken.