Het is nog warm en lang niet alle toeristen zijn huiswaarts
gekeerd. De zon doet je verlangen naar de frisse zeewind naar je blote voeten
op het strand, naar luchtige kleren in plaats van pak- of rokkostuum. Het is
benauwd in de statige straten van Eixample. Kantoorpersoneel snelt zich naar
beschutte, gekoelde lunchplekken. Toeristen genieten juist van de warmte en
lopen tergend langzaam, alle ruimte innemend. Hierdoor kan je niet anders dan
ze observeren.
Aan de gefronste wenkbrauwen van tegenliggers heb ik door
dat ik spoedig een bijzonder toeristenexemplaar zou tegenkomen. Ditmaal een
vrouw geheel in stijl met wat de mode ooit gedicteerd heeft, flexibel
verschillende trends combinerend. Een fluorescerend roze top tot net onder de
borst. Net te hoge sleehakken met bloemetjesmotief, waardoor bij elke stap de
billen extra schudden. Billen die uit de mini-hot-pant glippen en ook nog eens
doorschemeren door het witte nep kant. Alleen een roze tangaslip helpt je te
realiseren dat dit daadwerkelijk bovengoed is en geen ondergoed, waar de
toeriste zo trots in paradeert. Het geheel wordt gecomplementeerd door een
handtas, waar meer stof in zit dan alle kledingstukken bij elkaar. Kortom, een gewaagd plaatje dat de gemoederen
van de voorbijgangers niet onverschillig laat.
De mooiste reactie was toch wel van de bedelaar op de
Diagonal, die ik al maanden voor blind, dan wel slechtziend, aanhield door zijn
onbeholpen maniertjes en extra dikke onmodieuze zonnebril. Wat blijkt? Hij vond
het wel een mooi tafereel, want hij schoof zijn bril naar het puntje van zijn
neus om over het montuur heen nog eens goed te gluren naar de weelde van de
toeriste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten