Een lange man met haar dat niet grijs maar wit is geworden. Statig en slank. Een blauwe sjaal accentueert zijn blauwe ogen. Elke minuut haalt hij zijn vingers nonchalant door zijn weelderige haarbos. Hij waant zich een soort Richard Gere. Op schoot heeft hij een aktetas, een heel klassiek model. Hier haalt hij een La Vanguardi uit. Maar hij begint de krant niet te lezen, hij vouwt hem dubbel. En nog eens dubbel. En nog eens. Zou hij als hobby origami vouwen hebben? We zullen het niet weten, want bij Diagonal verlaat ik de metro.
Soms zie je mensen die je betoveren met hun uiterlijk. Ze hebben een voorkomen dat je interesse wekt naar de persoon erachter, naar de levensloop en hoe ze zijn geworden wie ze zijn. Eigenlijk zou je ze aan willen spreken en willen vragen; ‘wat is uw verhaal?’ Maar dat durf ik niet. Nog niet. De metro is een veilige plaats om deze mensen te ontmoeten en op papier te fantaseren over hun gedachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten