Metro VII: Hangende schouders

De lente is van slag en betraand de straten. Er zit niets anders op dan overdag af te dalen naar de metro. Voor me op de roltrap staat een rijzige man in pak. In zijn hand een blikje Red Bull. Beneden aangekomen komt hij traag in beweging. Hij slentert moedeloos zonder doel. Noch energie, noch vleugels stuwen deze man voort. Het pak is niet nieuw, maar goed verzorgd. Zo ook zijn schoenen, die vanochtend vers in de smeer zijn gezet. Thuis wacht waarschijnlijk een vrouw op hem, zo doet zijn trouwring vermoeden. Hij ploft naast me neer op de bank op het perron en zucht. Hij verfrommelt een A4 met aantekeningen en gooit dit wel gemikt in de prullenbak. Vervolgens brengt hij beide handen naar zijn zware hoofd en tuurt de donkere tunnel in. Blik op oneindig. Het blikje Red Bull gaat er zelfs slap bij staan. De metro remt en opent haar deuren voor onze neus. Ik stap in. De man kijkt even op en twijfelt of hij mee zal reizen, maar hij besluit de reis nog even uit te stellen. Hij wil nog niet onverrichte zaken terug naar huis keren. Waarschijnlijk is het sollicitatiegesprek, waar het echtpaar de hoop op had gevestigd, slecht verlopen.