Het is me al eerder opgevallen dat Barcelona een hoog percentage tattoo liefhebbers heeft. Je komt eerder een meid met tattoo tegen dan een dame op parmantige hakjes. Er is me uitgelegd dat hierin een duidelijk verschil is waar te nemen tussen het hoofse Madrid en het creatieve Barcelona. Vrij en onbezorgd kiest de Barcelonees liever voor de vleselijke versiering in plaats van de parelmoerenhalsketting. Het is hun merk geworden.
In zulke grote getalen als vandaag heb ik ze nog niet eerder gezien. Ik steek er kaal bij af. Sommige tatoeages zijn ware kunstwerken, maar bij de meeste vraag ik me af: waarom? Esthetisch? Smaken verschillen. Status? Identificatie met de groep? Ik vind het eerder intimiderend en bij elke buitensporige tatoeage vraag ik me af hoe deze persoon ooit een representatieve baan kan vervullen als de hagedisjes boven de boord uit kruipen en er op de hand een dolk staat afgebeeld. Ik geloof dan ook dat er spoedig een grote markt zal ontstaan voor het weghalen van deze ‘jeugdtekens’. Hetzij omdat men erachter komt dat het niet bevorderlijk is in de banenzoektocht, hetzij omdat de huid veroudert, verslapt en dat vlindertje op de borst beter gevlogen kan zijn. Gij die als eerste een duurzaam, veilig en pijnloze methode zal ontwikkelen: aan het einde van al die regenboogtatoeages blinkt een goudpot.
Maar zover is het nog lang niet. Bij halte Placa Espanya stroomt de metro leeg. Ik trek mijn wenkbrauw op. Zouden ze hier zijn om wat weekendse cultuur op te snuiven in het MACBA, bij Mies van der Rohe of de prachtige tuinen van de Montjuïc? Als snel bots ik er tegen een aantal op. De geïnkten zijn massaal twee stappen van de metro stil gaan staan. Als ik beter kijk zie ik dat het een meterslange rij is, vol met gelijkgestemden. Aan het begin van de rij verrijst de Fira (het Ahoy van Barcelona) met in koeienletters Barcelona Tattoo Expo. Vanavond zal de stad weer meer tattoos dan gisteren herbergen. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten