Het kan Eva niets schelen dat Bram en Peter straks in koor zullen roepen: “zo mevrouwtje, nemen we de middag vrij?” Ze schakelt haar computer uit, ordent de papieren, aarzelt even of ze nog wat extra leeswerk in haar aktetas zal stoppen om dit uiteindelijk toch te doen en is klaar voor het zomerse weekend, waar ze zo naar verlangt. En inderdaad, de bariton stemmen heffen aan als Eva een kort “fijn weekend” roept en in de lift verdwijnt. Ze moet haast maken, want ze had al tien minuten geleden bij Emma op het Plein willen zijn.
De vriendinnen hebben elkaar al een tijdje niet gezien en het is de hoogste tijd om bij te praten, maar ook om hun ‘prijs’ in de markt te peilen. Het belooft een zwoele zomeravond te worden. Eva had vanochtend drie jurkjes gepast en uiteindelijk voor een vrolijk bloemetjes design gekozen met bijpassende nieuwe roze zomerschoenen, waarvan de hakjes nu trip trap klinken op het pad. Op het overvolle terras van café de Eeuwige Jachtvelden ziet ze Emma aan haar eerste rosé. Emma heeft voor de gelegenheid een luchtige rode wikkeljurk aan, waarin haar boezem extra geaccentueerd wordt. Verontschuldigend ploft Eva neer en gooit haar volle aktetas, waarvan ze nu al weet dat de leesstukken pas maandagochtend weer het daglicht op kantoor zien, in de lege stoel. Al snel staat er ook voor Eva’s neus een heerlijk heldere verkoeling en gaan de vriendinnen op in elkaars verhaal.
Krap een kwartier later verschijnt er een goed uitziende man voor hun tafeltje. “Zouden jullie het erg vinden als ik een drankje met jullie nuttig? Ik ben hier om mijn petekind te verrassen met een bezoek, maar ze zijn nog niet thuis. Ik ga het straks nog een keer proberen, maar lust nu wel een biertje en zie dat deze stoel nog vrij is.” De vrouwen wisselen snel een blik. Ja, aantrekkelijk is de man zeker. Zijn gespierde lijf wekt feromonen los. En dat petekind verhaal maakt hem ook nog eens aandoenlijk. “Dat is inderdaad het risico van onverwachts bezoek. Neem plaats. Ik ben Emma.” Eva grist haar aktetas van de stoel en strijkt met haar andere hand haar jurk glad. Verlegen kijkt ze op in donkerbruine ogen. “Eva”. “Leo, het is me een genoegen.” Even is het ongemakkelijk. Moeten ze hun gesprek vervolgen of aan een ander onderwerp beginnen?
“Praat gerust door, ik val ook zo brutaal binnen. Midden in jullie gesprek… Komen jullie uit de buurt?”
“Eva woont hier om de hoek. Ik ben ook op visite maar had wat meer geluk dan jij.” Eva verzucht de openheid van Emma en wil eigenlijk zo min mogelijk over zichzelf prijsgeven. Open kaart spelen wordt overschat, gelooft Eva, die een aanhanger van de geheimzinnige tactiek is. Wat zou die man van hen willen? Emma is van het vol ervoor gaan en giechelt er al op los.
Of het nu door het zonnetje komt of de aanwezigheid van Leo, Eva’s voelt zweetdruppel na zweetdruppel van haar dijen naar haar kuit sijpelen. Ze spatten in kleine druppels op de grond uiteen en vormen een groeiende plas. Het terras, nee het hele plein, zit vol. Naar binnen vluchten zou een teken van zwakte zijn en het verliezen van kostbare minuten ten opzichten van Emma. Stiekem intrigeert Leo haar wel. Ze werpt een steelse blik naar Emma, die haar vanachter haar rosé een goedkeurende knipoog teruggeeft. Ze wisselt van positie en zet haar tas in de plas. Eva hoopt dat het niet gezien is, dat het onopgemerkt gebleven is.
Precies op dat moment draait Leo zich naar Eva toe en haalt uit het niets een rode zakdoek tevoorschijn.
“Let goed op, Eva. Zie je deze zakdoek?”
“Ehh, ja”
Hij begint hem langzaam in zijn vuist weg te moffelen en ziet dat hij beet heeft. De reebruine ogen van Eva nemen hem onderzoekend op.
“Blaas maar.” Zachtjes blaast Eva voor zich uit. Als Leo zijn hand vinger voor vinger openvouwt, sperren haar ogen pas echt open. De zakdoek is verdwenen. Leo grinnikt en vraagt of hij haar linker schoen zou mogen. Eva trekt haar wenkbrauw omhoog.
“Ik doe er niets mee, je krijgt hem zo terug.”
Om het spel niet te verpesten, geeft ze hem haar zomerschoen. Behendig rolt Leo het bandje in een cocon om er vervolgens de rode zakdoek uit te toveren. Als kleine meisjeskieren, lachen en klappen ze.
“Chapeau!” , roepen ze in koor. “Nog een keertje”, gooit Eva erachteraan en denkt: deze keer gaat hij me niet voor de gek houden. Leo herhaalt zijn truc. Even zijn Emma en Eva stil. Daarna beginnen ze wild met elkaar te overleggen hoe hij het voor elkaar krijgt. Leo bekijkt tevreden het tafereel en drinkt rustig zijn tweede biertje. Na een tijdje, besluit hij de dames te verlossen uit hun wroegingen.
“Ik kan jullie het geheim vertellen, maar dan gaat wel de magie eraf. Aan jullie de keus.”
Daar hoeven Eva en Emma niet lang over na te denken. “Houd ons niet langer in spanning!”
En met het derde biertje begint Leo zijn privéles magie op het terras. Om het goed uit te leggen gaat hij wat dichter bij Emma zitten. Hij neemt haar handen in de zijnen en doet de beweging met de zakdoek voor.
“Erin en eruit. Erin en eruit. De beweging moet soepel en vanzelf gaan, zonder weerstand. Erin en eruit.”
Eva kijkt aandacht toe, maar ook beetje jaloers. Freud zou er zo het zijne over denken, bedenkt Eva zich als ze het bijna erotische spel van hun handen ziet. Leo’s handen veroorloven zich steeds meer vrijheden en bewegen al vrij over Emma’s arm, schouder en hals om haar de fijne kneepjes van het vak eigen te laten maken.
Eindelijk is Eva aan de beurt
“Ontspan deze spier wat meer.”, fluistert hij in Eva’s oor. Haar handen trillen van opwinding.
Met geduld en beleid leidt Leo de dames door de verschillende stappen van wegmoffelen, verplaatsen en tevoorschijn halen.
“Jullie zijn natuurtalenten!”, moedigt Leo de dames aan en pakt een pak kaarten.
“Eva, kies een willekeurige kaart, laat hem aan Emma zien en leg hem dan terug op de stapel.” Leo begint verwoed te schudden. “Als de volgende kaart van jou is, krijg ik een kusje als beloning van ”, Leo aarzelt even of hij een keuze moet maken en vervolgt “jullie beiden.” En zo haalt Leo zijn eerste twee kussen van de inmiddels ingevallen avond binnen.
De straatlantaarns branden al een tijdje en Eva geniet van haar zesde biertje. Leo lijkt zijn petekind vergeten en blijft hen vermaken met nieuwe trucjes. Ondertussen wordt hij onbeschaamd handtastelijker, maar Eva en Emma hebben er lol in. Ze hebben geen oog meer voor het veranderende publiek en gaan helemaal op in het spel. Leo omhelst, kroelt en zoent de vrouwen als beloning voor het goed uitvoeren van een kunstje. Als de klok twaalf keer slaat, komt de barvrouw de pret smoren. “Ik heb een avondvergunning voor het terras tot middernacht, dus als jullie zouden willen betalen…” Emma schrikt op uit haar betoverde roes. Middernacht, ze moet de nachttrein halen! Nog voordat Eva haar portemonnee kan pakken, gooit Emma al wat briefjes op tafel en springt op. “Gezelligheid kent geen tijd. Leo, dank je. Ik kom niet vaak een man tegen die zo open is en gelijk zijn diepste geheimen deelt. Maar nu moet ik rennen! Anders mis ik de laatste trein. We bellen!”
Emma zet het op een lopen en Leo rent erachteraan. Hij pakt Emma bij de arm: “ik begeleid je wel naar het station.” Eva kan niet achter blijven en grist haar zware aktetas uit de stoel. Ze wil sneller lopen dan haar benen toestaan. Straks gaat Emma er met Leo vandoor, verzucht ze, terwijl de avond nog zo jong is. Haar nieuwe zomerschoenen drukken in haar enkel. Bij elke pas snijdt het bandje meer in haar vel. Ze voelt twee of zelfs drie blaren opkomen. Eva bijt door, versnelt haar pas en slaat even later amicaal haar ene arm om Emma’s schouder en innig de andere om die van Leo.
“Wat een magische nacht!”, verkondigt Eva plechtig.
Emma knikt en geeft haar snel een zoen. “Sorry schatje, ik moet echt de trein halen. Ik ga sprinten.”
“Ik doe hetzelfde.” Leo drukt zijn warme lippen op haar mond en holt achter Emma aan.
Beteuterd ziet Eva Emma en Leo de hoek omrennen. Ze heeft toch meer op dan ze dacht. “Wat een magische nacht”, fluistert ze tegen een willekeurige voorbijganger. Vermoeid trapt ze haar schoenen uit en waggelt blootvoets naar huis. Halverwege de nacht piept haar telefoon. Het is een foto van Emma’s kamer: kleding en twee lachende gezichten van onder een wit dekbed.
De volgende ochtend wrijft Eva de toverstof uit haar ogen om de pil uit haar portemonnee te halen. Die zit op zijn plek, naast het bonnetje met €49,- voor de roze zomerschoenen. Maar voor de rest is de portemonnee leeg. Kennelijk hebben geheimen zo hun prijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten