Metro I: Grijze tinten

De metro staat stil bij Catalunya. Een Spaanse vrouw van middelbare leeftijd stormt binnen en ploft neer op de lege stoel tegenover me. Ze kruist haar benen. Haar haar, uit het gezicht gehouden door een Ray-Ban zonnebril, vertoont de eerste tinten grijs. Uit haar bruin ledere tas haalt ze een dik boek. Onrustig bladert ze naar de pagina waar ze gebleven was. Haar ogen schieten over het papier. Om de zoveel tijd knippert ze. Soms bijt ze in haar onderlip. Een enkele keer slikt ze. Ze is in de ban, in de ban van ‘Cincuante tonos de gris’.

Ik sta op en loop langs een meisje, beter gezegd een jonge vrouw. Ook zij heeft een Ray-Ban als moderne tiara op haar hoofd prijken. Een fleurige zijde bloemetjes sjaal hangt nonchalant om haar schouders, conform de laatste mode. Ze staat tegen de deurpost geleund. Met haar neus in een boek. Terwijl ik haar passeer, lees ik de titel van het boek: ‘Fifty shades of grey’. Dit boek is ook in de ondergrondse van deze stad niet weg te denken. Ben ik de enige die het niet gelezen heeft.