MACBA

-Met een beetje fantasie maak je er wat moois van-

Het MACBA (Museu d'Art Contemporani de Barcelona) ligt in het hart van Raval. Het markante gebouw is vrij nieuw (1995), maar heeft qua stijl met haar glazen wand en beton iets weg van Het Nieuwe Bouwen. Wat het museum vooral jong maakt, zijn de mensen. In de hal struikel je over jongeren met tatoeages en piercings, die liggen te chillen op fatboys. Jij mag met je sticker, die je duidelijk zichtbaar moet dragen, doorlopen over de stijle brug naar boven.

Het eerste werk van de vaste tentoonstelling dat je stil doet staan is mirrors van Michael Baldwin uit 1965. Spiegels in verschillende maten hangen achter elkaar. Niet symmetrisch, maar toch doet het denken aan een piano. Het is speels en ieder heeft een uniek kunstwerk, niemand ziet hetzelfde. Tegelijkertijd is het ideaal voor massaconsumptie en past het perfect in de popart uit die tijd. Toch rijst bij het zien van hedendaagse kunst, voor mij kunst na 1950, vaak de vraag, waarom is dit kunst? Dit kan iedereen maken met Ikea spiegels.

In de innovatiewereld zijn co-creatie en crowdfunding helemaal in. Ook de kunstensector gebruikt de tweede methode steeds meer als financieringsbron. Een prachtig initiatief hiervoor is voordekunst.nl. Maar wat nieuw voor mij is, is dat kunstenaars ook het collectief van de museumbezoeker gebruiken om hun kunstwerk te verrijken. Zo is er een zaal gewijd aan Miralda Terressa, waar aan een witte muur een witte plank staat met verschillende objecten. Als bezoeker wordt je uitgedaagd om ook iets toe te voegen met als gevolg een georganiseerde opengebroken vuilniszak; bonnetjes, paperclips, flesjes, knuffels. Van alles. Ik kan hier natuurlijk niet koelbloedig voorbij lopen zonder ook een bijdrage te leveren. Uit mijn veelgebruikte notitieblok scheur ik het blaadje met de aantekeningen voor de blog GM Collector. Wel mooi symbolisch, dat het ene innovatiestuk van het MACBA nu iets heeft dat gaat over het Groninger Museum. En zo heb ik ook wat kunst gemaakt.

Zelfs de suppoosten zijn modern. Ze lopen met oordopjes in, niet voor bewaking en veiligheid, maar om via de radio live te luisteren naar de voetbalwedstrijd of de nieuwste hits. Je ziet ze meeleven en meeswingen, niets geen kasplantjes of verveeld kijkende suppoosten hier.

Tot slot, vergeet niet om sokken zonder gat aan te doen voor het hoogtepunt. De meeste mensen laten de nis op de eerste verdieping links liggen, maar schroom niet, trek die schoenen uit en loop binnen in de wondere wereld van Hélio Oiticica en Neville Almeida. Je loopt over ingepakt zand en wordt van alle kanten omringd door Marilyn Monroe en zwoele muziek. Om je heen liggen oranje ballen. Kleine en grote. Hier kun je naar hartenlust interacteren, speel Marilyn de bal toe, gooi ze naar elkaar of oefen alleen je Braziliaanse voetbalkunstjes. Maar bewaar dit hoogtepunt voor het laatst, anders loop je de rest van je tocht met zand in je sokken.

Voor de grootte van het gebouw is de vaste collectie nihil en zijn de tijdelijke tentoonstellingen wel erg op fotografie gericht. Maar, deze omvang is ideaal om je even een uurtje in een andere realiteit te wanen en een nieuwe ervaring op te doen. En met een beetje fantasie kun je bij de meeste moderne kunstwerken nog een amusant verhaal verzinnen, die het bezoek onvergetelijk maakt. Ik moet echter bekennen dat de begaande grond voor renovatie gesloten was en dat hier de meesterwerken zouden moeten hangen. Het is dus zeker nog een bezoekje waard.