Nog 32 wachtenden

De post, correos in het Spaans, is een bijzondere instantie met zijn eigen dynamiek en tempo. Het doet in geen geval het werkwoord correr, dat in de stam van het woord zit en rennen betekent, eer aan. Het is eerder giswerk naar de snelheid van resultaat dat je op een goede afloop doet hopen.

Mijn zusje wacht al een maand op haar verjaardagskaart en ik kan nu enkel hopen dat het niet verloren is geraakt en dan maar op tijd is voor het volgende jaar. Om de onzekerheid van aankomst te beperken, stuur ik documenten per aangetekende post. Maar goed, dan moet ik naar het postkantoor.

Het maakt niet uit hoe laat, het maakt niet uit welke dag. Een tochtje naar het postkantoor kost tijd. Ik kom binnen en kan bij het nummertjesautomaat kiezen uit twee opties: ophalen of versturen.

Hier geen aardige buren, die een pakketje tijdelijk voor je bewaren. De postbode, die rond de klok van elf zijn ronde doet, kan dus de helft van de pakketjes, die aan werkenden zijn geadresseerd, weer mee terugnemen naar het depot. En die werkenden kunnen zich dan massaal na werktijd richting het depot snellen om het op te halen. Na een aantal keer het knopje ‘ophalen’ ingedrukt te hebben, was het duidelijk dat dit zo veel mogelijk beperkt moet worden. Van fouten leer je en de laatste tijd lieten we pakketjes op het werk bezorgen.

Dit keer druk ik het knopje versturen in. Er wordt een klein blaadje uitgespuugd met nummer A0145. Als services staat eronder: de rij bestaat uit 32 personen. De zaal is propvol en ik besluit mijn beurt buiten af te wachten. Er staat een bankje met uitzicht op de ingang, zodat ik een beetje in kan schatten hoe snel, of langzaam, het gaat.

Af en toe komt er iemand naar buiten met zijn neus in een brief of een pakketje uitpakkend. De afvalbakken staan strategisch opgesteld. Keurig wordt het karton in de grijze bak gegooid en het plastic in de blauwe. Recyclen is hier met de paplepel ingegoten. Maar al deze mensen mag ik niet in mindering van de wachtrij brengen, want zij hadden het 'B' ophaalnummer.

Ondertussen wordt het steeds drukker naast me op het bankje. Het blijkt dat ik op het bankje van de lokale hangouderen van Sant Antoni zit. Eerst zaten er twee te keuvelen, toen kwam er nog een met een stok, vervolgens een met een knot. In de verte zie ik er een met een keffertje naderen. E is duidelijk geen plek meer voor mij. Ach ja, het werd toch de hoogste tijd om eens polshoogte te nemen. Het bord staat op A 0139. We zijn er bijna.