Het zonnetje
glipt net de nauwe Carrer de Blai in, waar de buurtbewoners op zondag rustig
wakker worden achter een cortado met tostado. De stralen prikkelen de gebruinde
huid die zo gewend is aan haar innige streling. Elke dag opnieuw. Alleen de
ogen waarderen dit licht minder en daarom zet ik mijn zonnebril op. Een
prettige bijkomstigheid is dat je vanachter gekleurde glazen de wereld rustig
kunt bespieden.
Voor mij zitten
twee stelletjes het late ontbijt, de vroege lunch of iets rondom de brunch te
nuttigen. Kleren worden afgewisseld met tatoeages of met eigentijdse baarden.
Ze zijn verwikkeld in een niet al te heftig gesprek, maar voldoende om af en
toe argumenten met handgebaren te verduidelijken. Tot zo ver lichaamsstaal,
want de acht ogen zijn verborgen achter de Ray Ban. Elk een tikkeltje ronder of
vlotter.
Opeens gaat het
meisje wat meer onderuit zitten en steekt ze haar linkerbeen onder tafel uit
naar de jongen tegenover haar. Een zachte tik, maar niet per ongeluk. Het is
geen affectievol voetjevrijen. Een kort hoofdknikje zorgt ervoor dat ze op een
lijn zitten. Zo onopgemerkt mogelijk, maar daardoor voor mij juist extra
opvallend, rommelt het meisje in haar hippe linnentasje. Ze heeft er iets
uitgehaald dat in haar handpalm past. Ik ga een beetje verzitten om beter te
zien wat er onder tafel gebeurt.
Het meisje steekt
haar hand onder de tafel, quasi nonchalant haar bovenbeen krabbend. Op dit
teken steekt ook de jongen zijn hand onder het blad. Een deal wordt onderhands
beklonken. Ik zie een wit zakje met poeder in de mannelijke handpalm verdwijnen
en als de vuist gesloten is, begint de man te kuchen. Hand snel in de broekzak
en er komt een zakdoekje voor in de plaats. Hij excuseert zich even en loopt
langs me heen richting het toilet. Even later komt hij al neus wrijvend terug
en gaat rustig verder keuvelen. Typisch een handeling dat tijdens het gesprek
niet ter tafel mocht komen.
Vandaag geen roze
bril.
