Metro VIII: Jouw beroep hoef ik niet te raden!

Soms zit je te fantaseren over die man met wilde witte manen en donkere wenkbrauwen die tegenover je. Zou hij een acteur, schrijver of componist zijn? Of die vrouw met die hoge hakken en dat vlotte kapsel. Vast uit de bankensector! Andere keren hoef je niets te raden, een persoon stapt binnen en je weet direct het beroep.

De witte blouse, de zwart gestreken broek, de keurige stropdas, de dasspeld met vleugeltjes, maar vooral de met goudstiksel geborduurde strepen op de schouders. Alleen de Ray Ban zonnebril ontbreekt. Deze piloot zal straks vlucht XY007 naar een exotische plek hier ver vandaan vliegen. Ik bekijk hem van opzij en lees stiekem zijn what’s app conversatie mee:
Piloot: ‘Thank you for tonight, baby. Unbelieveable!’
Zijn Spaanse schoonheid: ‘ I think great too. When see you again?’
Piloot: ‘We will see. Comes flight, comes time to spend with you.’
Zou het dan waar zijn? Een piloot heeft in elk stadje zijn eigen schatje?

Tegenover ons zit overduidelijk een student. Die pik je er ook zo uit, vooral omdat ze hier allemaal met een blauwe map van de Universitat de Barcelona (UB) onder de arm lopen. De laatste voor vandaag is de schilder. De vraag is of het een beroepschilder is of een kunstenaar. Maar de spetters op zijn schoenen en zijn haar laten er geen twijfel over bestaan dat hij vandaag met meerdere kleuren in de weer is geweest.

Zwartrijder

De chauffeur van bus 2730 op lijn 46 van Placa Espanya naar vliegveld El Prat neemt zijn werk serieus. Gebruik maken van de dienst, die hij persoonlijk verleent, is niet gratis. Zonder kaartje geen rit. In principe heel normaal. Maar deze veertiger, waarbij het figuur verraadt dat hij niet veel aan beweging doet, heeft geen vertrouwen in de medemens. Daar de passagiers hun kaartje niet bij hem afstempelen, maar bij het apparaat vooraan in de bus, kan de chauffeur makkelijk gepasseerd worden. Hij wacht hierom met optrekken totdat hij het piepje van het automaat hoort, dat aangeeft dat het ticket gestempeld en reisgeldig is. Met zijn ogen volgt hij elke beweging van zijn passagiers. Je ziet hem tellen hoeveel mensen instappen en hoeveel piepjes er volgen. Als dit overeenstemt, trapt hij flink op het rechter pedaal en komt de bus met een schok in beweging. Bij halte Avenida Gran Via stapt een jonge man in. Hij loopt nonchalant langs de buschauffeur, zonder deze te groeten. Langzaam opent hij de borstzak van zijn jas. De bus staat ronkend stil. Hij haalt een aantal kaartjes tevoorschijn en kiest er een uit. Ik zie dat deze niet groen is en herken het type kaart niet. Hij brengt het tot boven het apparaat en de deuren sluiten. Het kaartje verdwijnt niet in het apparaat, maar onbenut in zijn linker broekzak. De deuren gaan weer open. De donkere ogen van de chauffeur priemen in zijn rug. Hij kijkt over zijn schouders en geeft een verontschuldigende lach. Met een verstrooid gebaar trekt hij zijn portemonnee, zo van ‘och ja, daar had ik hem ingestopt’. De deuren sluiten weer en de chauffeur begint geleidelijk op te trekken. Op dit teken loopt de man verder de bus in en valt hij bijna op mijn schoot. De buschauffeur trapte hard op de rem. Vervolgens begint hij boos in het Catalaans te schreeuwen. De deuren zwaaien weer open en gelaten verlaat de man de bus. Woest trekt de bus op en je ziet de bewaker van het rijdend fort denken: ‘waar haalt hij de brutaliteit vandaan, die jeugd van tegenwoordig.’


* Tip: naar en van het vliegveld gaat de commerciële, slechts door toeristen gebruikte, Aerobus voor €5,90. Het lokale alternatief is de rode stadsbus lijn 46 voor €0,96 (mits je gebruik maakt van een tienrittenkaart, dat geldig is voor al het openbaarvervoer)

Metro VII: Hangende schouders

De lente is van slag en betraand de straten. Er zit niets anders op dan overdag af te dalen naar de metro. Voor me op de roltrap staat een rijzige man in pak. In zijn hand een blikje Red Bull. Beneden aangekomen komt hij traag in beweging. Hij slentert moedeloos zonder doel. Noch energie, noch vleugels stuwen deze man voort. Het pak is niet nieuw, maar goed verzorgd. Zo ook zijn schoenen, die vanochtend vers in de smeer zijn gezet. Thuis wacht waarschijnlijk een vrouw op hem, zo doet zijn trouwring vermoeden. Hij ploft naast me neer op de bank op het perron en zucht. Hij verfrommelt een A4 met aantekeningen en gooit dit wel gemikt in de prullenbak. Vervolgens brengt hij beide handen naar zijn zware hoofd en tuurt de donkere tunnel in. Blik op oneindig. Het blikje Red Bull gaat er zelfs slap bij staan. De metro remt en opent haar deuren voor onze neus. Ik stap in. De man kijkt even op en twijfelt of hij mee zal reizen, maar hij besluit de reis nog even uit te stellen. Hij wil nog niet onverrichte zaken terug naar huis keren. Waarschijnlijk is het sollicitatiegesprek, waar het echtpaar de hoop op had gevestigd, slecht verlopen.

Stad der Wonderen

Barcelona heeft geprofiteerd en profiteert nog steeds van internationale evenementen. Zo is er jaarlijks in februari de World Mobile Congres, waardoor alle hotels een hele week volgeboekt zijn. Daarnaast is Barcelona het schoolvoorbeeld van hoe de Olympische Spelen de economie van een stad wel een boost kunnen geven. Aan de spelen van 1992 heeft de stad de sportfaciliteiten in Montjuïc, zoals het openluchtzwembad met panorama uitzicht op de stad, en de stranden te danken. Maar al begin vorige eeuw heeft Barcelona twee metamorfoses ondergaan, vanwege de wereldtentoonstellingen.

Over deze periode, van de wereldtentoonstelling in 1888 tot die in 1929, verhaalt het boek de Stad der Wonderen van de Barcelonees schrijver Eduardo Mendoza. Laten we terugreizen in de tijd en de geschiedenis herleven in de avonturen van hoofdpersoon Onofre Bouvila.

Het verhaal begint in een Barcelona, in het jaar 1887, toen er nog geen elektriciteit was, geen telefoon en geen trams. Onofre Bouvila trekt als dertienjarige van het platte land naar de stad en heeft één missie. Rijk worden. Hiervoor zet hij de wereld naar zijn hand en is hij bereid grote risico’s te nemen, duistere transacties te doen en het 'opruimen' van opponenten of andere lastposten die zijn pad kruisen.

Metro VI: Maximalisatie

Al enige tijd lijkt de trend van minimalisatie te zijn gestopt. In elk geval wat betreft consumptiegoederen. In de metro zouden hierdoor een aantal faciliteiten door de passagiers aangeboden kunnen worden. Tablets en grote telefoonschermen geven licht voor meer dan één persoon. Uit de gigantische koptelefoons bonkt en dreunt muziek dat het kdeng, kdeng van het metrotoestel te niet doet. Wellicht dat de metro de kracht van deze attributen in kan zetten om meer sfeer te creëren en zo het imago van openbaar vervoer te pimpen.

Want wie wil er nu niet een ritje in een metro met themawagons. Het eerste metrostel is voor de werkenden en ouderen. Uit de koptelefoons komt enkel Mozart, Vivaldi of Bizet dat de productiviteit stimuleert. De tablets geven een zacht geel licht omdat er enkel e-books en krantkaternen gelezen worden. Goed voor de creativiteit. In wagon twee hangt de jeugd rond. Er klinkt R&B en er is een blauwe gloed door alle foursquare en facebook pagina’s, doordat men continu zijn locatie doorgeeft en liked. Onder andere dat hij of zij nu in wagon twee kan swingen op (want er is real time verbinding) Rihanna of Jay-Z waarnaar door Jose, Maria of Xavier wordt geluisterd. Wagon drie is voor de gepiercete punks, gothics, en herriemuziekliefhebbers. Toevallig hangen hier vaak ook de gamers rond, die de wagon doen oplichten met flitsen rood van hun vechtspelletjes.

Naast licht en muziek kan er ook bespaard worden op schoonmaak. De grote damestassen maken de zitplaatsen schoon als ze nonchalant op de vrije stoel naast de reiziger worden geplaatst om vervolgens met een zucht naar de eigenaar teruggeschoven te worden omdat er uiteindelijk toch altijd wel iemand naast komt zitten. Deze beweging bevordert het schoonmaak effect. En doet de tas het werk niet, dan doet de kont dat wel. Zodra er een gelegenheid is om afgezonderd te zitten, schuift de Catalaan weg van zijn medepassagier om, al is het maar voor even, vrij te zitten.

Wat waarschijnlijk niet geoutsourcet kan worden en wat waarschijnlijk meer investeringen zal vragen naarmate de themawagons aan populariteit winnen is: de geur. Tegen de metrohallen zonder ventilatie en lichaamsgeur № 1 kan Chanel № 5 het moeilijk opnemen.

Cerda

Vanaf de Tibidabo top
Zie ik je rechte lijnen
Tot aan de witte schuimkop
Waar golven in de lucht verdwijnen

De grootsheid van jouw stratenplan
Bereid op paard en wagen
Doen nauwe straatjes uit de
Gotico, zo snel in het niets vervagen

Hier dragen palmbomen hun kroon
Is ijzerwerk gewoon gracieus
Het pleisterwerk zo wonderschoon
Dat fotoalbums wereldwijd
Jouw lofzang majestueus
Uitstralen tot aan de eeuwigheid

* Ildefons Cerda is de stadsarchitect van de negentiende eeuwse wijk Eixample

FC Barcelona

Meer dan een club, staat met koeien letters op de spelersbus voor hotel W. Honderden fans hebben zich rondom de ingang verzameld. Niet om te genieten van het uitzicht over de blauwe zee, het drukke strand en de reflectie van de vis van Port Olympic. Nee, ze willen een glimp opvangen van hun sterren. Hen een hart onder de riem steken. Gespannen wachten ze 10, 20, 30 minuten onder constant toezicht van de Mosses (ME) en Guardia Civil. Vaders en zonen gelijk in rood –blauw met in geel de naam Messi of Villa op de rug. Zij aan zij. ‘O, goden van het groene veld laat ons vanavond in triomf naar huis keren,’ zie je ze denken.

Ondertussen druppelen er wat gasten uit het hotel. Een oligarch verdwijnt druk telefonerend in een zwart geblindeerde taxi. Een Engels echtpaar moet naar het vliegtuig om hun Easy Jet vlucht te halen (kennelijk toch niet zo’n chique hotel). Een model neemt zijn danseres uit flaneren over de boulevard. En dan een heleboel Duitsers. Leden van de Bayern Club, die op de veranda een privé feestje hadden en wel van het uitzicht genoten. Zij zijn geheel ontspannen. Lachen hartelijk naar de Spanjaarden en wensen ze ‘Viel gluck’ toe achter hun vuistje grinnikend. Maar nog geen spoor van onze sterren.

Langzaam komt de bus in beweging en verjaagt de horde fans. De bus rijdt tot aan 20 meter voor de ingang. Als een kudde verplaatst de massa zich en ‘Run Forrest Run’ worden de nieuwe ere-plekken ingenomen. Naast mobieltjes en camera’s gaan ook de kleine kindertjes de lucht in. De spanning is te snijden, een klein jongetje doet het bijna in zijn broek. En dan zwelt het ‘gezang’ aan. Één voor één kruipen de spelers de bus in, waar ze tegenover elkaar gaan zitten en hun koptelefoons opdoen. Serene rust, ultieme voorbereiding. De bus verlaat in zijn achteruit het plein en manoeuvreert tussen twee pilaren richting de weg. Op een van de paaltjes zit ik het tafereel te aanschouwen.

En opeens sta ik oog en oog met Andres Iniesta. Vanachter het beveiligde glas van de bus, steekt hij zijn duim naar me op. Ja, jouw schietkunst staat in de herinnering van de Nederlanders gegrift. Ik hoop dat je het dit keer voor het juiste team voor mekaar speelt.