Het eind van het jaar staat in het teken van afronden, zodat er in het nieuwe jaar een nieuwe start gemaakt kan worden met nieuwe voornemens, kansen en mogelijkheden.
Dit jaar neem ik dat heel letterlijk. Ik rond mijn werkzaamheden bij Deltares af, zeg de huur van het prachtige appartementje aan de witte de with op en schrijf me uit bij de gemeente Rotterdam. Ik strek de zeilen en hoop op flink wat wind voor een voorspoedige tocht. In het land waar Columbus vandaan trok voor een nieuwe toekomst, ga ik aan wal in Barcelona.
De stad van zon, zee en zand. Van Guadi en Miro. Van cultuur en natuur. Van tapas en vino tinto. Alles is er. Behalve een baan zie ik u denken. Maar ook alles kan er. Sinatra's woorden licht herzien; if you can make it there, you'll make it anywhere!
Gesterkt voel ik mij door de twinkeling in mijn gesprekspartners ogen en de dromerige zucht dat had ik vroeger ook zo graag willen doen. Nu de Maya's het bij het verkeerde eind hebben en de Apocalyps achterwege blijft, is dit het moment voor het risicogen om zich te manifesteren. In 2013 ga ik op ontdekkingstocht en ondergaat mijn schip een metamorfose naar huwelijksbootje.
Het klinkt dramatisch om te zeggen dat ik de brandende schepen achterlaat en huis en haard verlaat. In Nederland is alles goed geregeld en worden gaatjes snel gevuld. En met maar 2 uur vliegen, geen tijdsverschil en continu digitaal contact kan het dichterbij voelen dan Beetsterzwaag. Maar toch hoort bij weggaan afscheidnemen. Te beginnen bij het werk. Het is onbekend of ik een klant of collega nog tegen zal komen, zeg ik dan tot ziens, tot ooit of vaarwel? Het is spannend of een gedachtegoed dat ik heb ingezet vervolgd zal worden en tot ontkieming komt. Het is niet meer vanzelfsprekend dat het ooit weer zo zeker en veilig als bij Deltares wordt.
Afscheidnemen brengt ook mooie herinneringen mee. Zoals de hartverwarmende afscheidsborrel. Wat een mooie woorden van waardering. En wat fijn dat er zoveel mensen op afkwamen. Bepakt met presentjes en mijn tas vol papieren (precies genoeg om te kunnen flexwerken) houdt een directielid de deur voor me open en zwaait me uit. Een mooiere manier om een hoofdstuk af te sluiten is er niet.
Op 28 december verhuizen we naar ons nieuwe huisje aan de Calle Poeta Cabanyes.
zaterdag 22 december 2012
zaterdag 15 december 2012
Één huis is geen huis
Toen de herfst net inzette en Barcelona zich nog in een warme deken van 24 graden had gehuld, werd dit avontuur voor het eerst concreet. Tijd om polshoogte te nemen en de eerste voorbereidingen te treffen. Met op nummer 1 een dak boven het hoofd. Verschillende sites, zoals idealista en enalquiler, bieden prachtige overzichten met zoekopties per subwijk, gewenst huurbedrag, minimum m2 en aantal badkamers. Het credo voor badkamers is hier; hoe meer - hoe beter.
Na de ervaringen in de witte de with hebben we een aantal wensen; een buiten, iets meer m2 om straks de gasten te accommoderen en vaarwel aan de Rolfomatic. Daarnaast zijn er een aantal wijken, die beter en slechter zijn aangeschreven. Al snel kwamen we erachter dat bij ons of Poble Sec in Montjuïc of Vila de Gracia het beste past.
Gegevens invoeren en klik. Meer dan genoeg keuze; tientallen woningen die in beschrijving en met beperkte fotos aan alle voorwaarden lijken te voldoen. Sommige hebben een cucina americana, open keuken. Andere zitten in een karakteristiek pand met veelkleurige tegeltjes op de vloer en ornamenten op het plafond. Tijd voor een belletje om wat bezichtiging in te plannen.
'Ola, we zouden graag een paar woningen bekijken. '
'Vanaf wanneer wilt u de woning huren.'
'Eind december.'
'Dat is pas over 2 maanden! Belt u over 6 weken nog maar eens terug.'
Zover met het goed vooruit plannen.
Zes weken later zijn we terug Barna*, gewapend met een lijst met 7 afspraken om in 2 dagen te bezichtigen. We beginnen met het meest belovende huis; een loft van 80m2. Omgebouwd door twee jonge architecten, die wegens gezinsuitbreiding naar het strand zijn uitgeweken. In dit huis hebben ze hun hart en ziel gelegd en daarom willen ze het niet verkopen. Wellicht dat de kleine er straks wil wonen. Het heeft alles en is fantastisch. Hier zouden we zeker gelukkig worden. De onderhandelingen in. Klinkt redelijk. Hier komen we uit. En dan opeens een aap uit de mouw. Het huis is geen huis. Het staat geregistreerd als glasblazersworkshop, dus je kunt je er niet inschrijven. Einde verhaal.
Huis twee blijkt maar een half huis. We komen binnen en struikelen over de werkers. Alles ligt overhoop. Er zijn wat problemen met de leidingen, die worden nu vervangen. En dan komt er een prachtig bad in. Een bad van 1 bij 1 bij 1 meter. Nog nooit zo iets onpraktisch gezien. Bedankt.
Huis 4, 5, 6 en 7 zijn het niet. De één heeft bijna geen natuurlijk licht, de ander zit op de bovenste, wel te verstaan zesde verdieping, zonder lift en een trappenhuis waar een bank niet doorheen kan. Of er hangt een boiler midden in keuken, waardoor er geen werkblad is. Of wat dacht je van een huis vol met (half)dode vliegen. Een kunstwerk van Damien Hirst in het Tate waar de vliegen afgeschermd zitten is voldoende indruk voor de rest van mijn leven. Laat staan die geur, geen denken aan in mijn eigen huis.
Dan blijft het derde huis over. Voldoet aan alle wensen. Heel praktisch, beetje burgerlijk, maar met potentie. En geheel af, we kunnen er zo in. Alleen hebben we hier te maken met een makelaar. Kennelijk is het in Spanje nog steeds een verhuurders markt, want alle kosten worden op de huurder afgewenteld. Hoe die lage salarissen in Spanjeverklaard worden, ik heb geen idee. Want het is dik verdienen voor 1 uur bezichtiging en 1 uur contract opstellen. Ik werk daar 2 weken voor. En het ter discussie stellen leidt tot; 'zo doen we dat hier in Spanje.' Hopen dat we eruit komen. Wordt vervolgd.
*Barca verwijst alleen naar de voetbalclub, Barna staat voor de stad.
Na de ervaringen in de witte de with hebben we een aantal wensen; een buiten, iets meer m2 om straks de gasten te accommoderen en vaarwel aan de Rolfomatic. Daarnaast zijn er een aantal wijken, die beter en slechter zijn aangeschreven. Al snel kwamen we erachter dat bij ons of Poble Sec in Montjuïc of Vila de Gracia het beste past.
Gegevens invoeren en klik. Meer dan genoeg keuze; tientallen woningen die in beschrijving en met beperkte fotos aan alle voorwaarden lijken te voldoen. Sommige hebben een cucina americana, open keuken. Andere zitten in een karakteristiek pand met veelkleurige tegeltjes op de vloer en ornamenten op het plafond. Tijd voor een belletje om wat bezichtiging in te plannen.
'Ola, we zouden graag een paar woningen bekijken. '
'Vanaf wanneer wilt u de woning huren.'
'Eind december.'
'Dat is pas over 2 maanden! Belt u over 6 weken nog maar eens terug.'
Zover met het goed vooruit plannen.
Zes weken later zijn we terug Barna*, gewapend met een lijst met 7 afspraken om in 2 dagen te bezichtigen. We beginnen met het meest belovende huis; een loft van 80m2. Omgebouwd door twee jonge architecten, die wegens gezinsuitbreiding naar het strand zijn uitgeweken. In dit huis hebben ze hun hart en ziel gelegd en daarom willen ze het niet verkopen. Wellicht dat de kleine er straks wil wonen. Het heeft alles en is fantastisch. Hier zouden we zeker gelukkig worden. De onderhandelingen in. Klinkt redelijk. Hier komen we uit. En dan opeens een aap uit de mouw. Het huis is geen huis. Het staat geregistreerd als glasblazersworkshop, dus je kunt je er niet inschrijven. Einde verhaal.
Huis twee blijkt maar een half huis. We komen binnen en struikelen over de werkers. Alles ligt overhoop. Er zijn wat problemen met de leidingen, die worden nu vervangen. En dan komt er een prachtig bad in. Een bad van 1 bij 1 bij 1 meter. Nog nooit zo iets onpraktisch gezien. Bedankt.
Huis 4, 5, 6 en 7 zijn het niet. De één heeft bijna geen natuurlijk licht, de ander zit op de bovenste, wel te verstaan zesde verdieping, zonder lift en een trappenhuis waar een bank niet doorheen kan. Of er hangt een boiler midden in keuken, waardoor er geen werkblad is. Of wat dacht je van een huis vol met (half)dode vliegen. Een kunstwerk van Damien Hirst in het Tate waar de vliegen afgeschermd zitten is voldoende indruk voor de rest van mijn leven. Laat staan die geur, geen denken aan in mijn eigen huis.
Dan blijft het derde huis over. Voldoet aan alle wensen. Heel praktisch, beetje burgerlijk, maar met potentie. En geheel af, we kunnen er zo in. Alleen hebben we hier te maken met een makelaar. Kennelijk is het in Spanje nog steeds een verhuurders markt, want alle kosten worden op de huurder afgewenteld. Hoe die lage salarissen in Spanjeverklaard worden, ik heb geen idee. Want het is dik verdienen voor 1 uur bezichtiging en 1 uur contract opstellen. Ik werk daar 2 weken voor. En het ter discussie stellen leidt tot; 'zo doen we dat hier in Spanje.' Hopen dat we eruit komen. Wordt vervolgd.
*Barca verwijst alleen naar de voetbalclub, Barna staat voor de stad.
vrijdag 14 december 2012
Bekend terrein
Al vroeg in de ochtend, op het moment dat de lantaarnpalen net doven, sta ik voor een politiebureau. En ik ben bij verre na niet de enige die naar binnen wil. Voordat je kunt wonen in het buitenland, moet je door de bureaucratische molen.
Uiteraard heb ik me zo goed mogelijk voorbereid en de documenten, zoals aangegeven op internet keurig uitgeprint, ingevuld en in tweevoud gekopieerd bij me. Ik ben ingesteld op het doorbrengen van een lange tijd in een kale omgeving, waar zo af en toe een piepje aangeeft dat het volgende nummertje aan de beurt is.
Het gaat echter al mis in de hal. Hier staat een klein tafeltje opgesteld waar een man van middelbare leeftijd aan zit met de slaap nog in zijn ogen. Opgewekt laat ik alle gevraagde papieren zien en vertel dat ik voor een NIE kom, een lokaal sofinummer dat je nodig hebt om contracten af te sluiten en je te registreren. 'Nee nee', schudt de man. Dit zijn de verkeerde papieren en je moet hier niet zijn. Hij duwt me een papiertje in de hand met een telefoonnummer dat niet werkt en verwijst me door naar twee straten verderop.
Nieuwe wetgeving; kan gebeuren dat het internet nog niet is bijgewerkt. En wat een geluk dat het maar twee straten verderop is en niet aan de andere kant van de stad. Helemaal niet erg dat het kantoor pas om 9 uur opengaat, dan ben ik gewoon de eerste.
Hier tref ik een vriendelijke vrouw, die me met verbaasde ogen aankijkt. Nieuwe wetgeving? Hier zijn? Daar is niets van waar. Je moet eerst je NIE hebben en daarna kunnen wij je pas van dienst zijn. Licht wanhopend kijk ik haar met puppy ogen aan. Wat moet ik nu? Ze valt ervoor en regelt een tijdelijk nummer. Als ik die laat zien, is alles in orde.
Terug naar het politiebureau. Ik kom geen stap verder. Meneer is niet tevreden met het papiertje. Dit is niet wat hij wil zien. Hij wil een historie van mijn werkgeschiedenis. Dat ik nooit in Spanje heb gewerkt laat hem koud. 'En nu wegwezen, ik zei al dat je hier niet moet zijn.' Verslagen klop ik aan bij de vriendelijke vrouw. Het werkt niet. Ik moet iets aanleveren dat niet bestaat. Ze knikt begripvol, bevestigt dat het onlogisch is maar kan niets doen.
Wederom bij het politiebureau. Een rolwisseling. Haar los, lief hoog stemmetje. Ik kom voor een NIE. Ik krijg een vergeeld blaadje van 10 bij 10 cm met een opsomming aan vereisten en wordt vriendelijk doch dwingend de deur gewezen. Ik mag er niet in en sta buiten met een blaadje vereisten, die ik nog niet eerder heb gezien.
Ik constateer dat ik van het kastje naar de muur gestuurd wordt. Maar we zullen doorgaan.
De bureaucratie is mij bekend terrein en eigenlijk kan ik mij er na mijn Rusland ervaring ook niet echt over verbazen. Je moet gewoon hun taal spreken. En hoe doe je dat? Met officiële papieren en heel veel stempeltjes.
Letterlijk elk puntje van het vergeelde blaadje laten we in een brief opnemen. Handtekening van directeur, officieel briefpapier en mooie stempel voor datum en bedrijf. Om in te lijsten, zo prachtig. Hiermee moet vier maal scheepsrecht toch gegarandeerd zijn!
En dan ben je voorbij de hal. Binnen in het kille vertrek. Een nummertje bemachtigd. En blijkt dat er 10 wachtende en twee rookpauzes voor je zijn...
Geduld is een schone zaak en de vrouw aan wie ik mijn nummertje overhandig zal mij hiervoor vast belonen. Ze is in haar nopjes met de brief en heeft helemaal geen vragen. Binnen 2 minuten is er een rekening. Deze kun je bij elke bank betalen en dan moet je terug komen voor een B-nummer om de NIE te krijgen.
Akkoord, vooruit betalen is prima. Banken in overvloed in het straatbeeld. Banken die een rekening van de overheid accepteren alleen niet. Het systeem van bank uno accepteert het niet. Bij bank dos blijkt na twintig minuten wachten dat deze dienst alleen op dinsdag en donderdag van 8 - 10 uur geleverd wordt. Ondertussen tikt de klok gestaag voort en neemt de druk toe. Hier sta ik dan in de rij bij de bank tres, waar het credo lijkt te zijn manana manana. We hebben geen haast. Terwijl de NIE toch echt alleen tot 14 uur uitgegeven wordt en anders wordt het de week erop. Bank quatro biedt de uitkomst en grijpt de mogelijkheid aan om acquisitie te plegen en een nieuwe bankrekening aan te smeren. Ik zal er over nadenken en haast me naar het politiebureau, waar de agent op wacht me al herkend en de deur opent.
De nummertjes tikken voorbij en de twee uur nadert. Eindelijk aan de beurt. In weer 2 minuten ligt er een klein groen pasje met een nummer klaar. Dit is het toegangsticket tot wonen in Spanje. Lang leve de NIE!
En wat nu zo fijn is, ik zal dit circus nog een keer moeten doorlopen, want ik viel buiten het bootje als nog niet getrouwde vrouw zonder werk. Kom maar terug als je 1) getrouwd bent, 2) werk hebt of 3) een verklaring van de bank en een particuliere verzekering. Dat laatste is zo geregeld, denk ik...In elk geval is het dan bekend terrein.
Uiteraard heb ik me zo goed mogelijk voorbereid en de documenten, zoals aangegeven op internet keurig uitgeprint, ingevuld en in tweevoud gekopieerd bij me. Ik ben ingesteld op het doorbrengen van een lange tijd in een kale omgeving, waar zo af en toe een piepje aangeeft dat het volgende nummertje aan de beurt is.
Het gaat echter al mis in de hal. Hier staat een klein tafeltje opgesteld waar een man van middelbare leeftijd aan zit met de slaap nog in zijn ogen. Opgewekt laat ik alle gevraagde papieren zien en vertel dat ik voor een NIE kom, een lokaal sofinummer dat je nodig hebt om contracten af te sluiten en je te registreren. 'Nee nee', schudt de man. Dit zijn de verkeerde papieren en je moet hier niet zijn. Hij duwt me een papiertje in de hand met een telefoonnummer dat niet werkt en verwijst me door naar twee straten verderop.
Nieuwe wetgeving; kan gebeuren dat het internet nog niet is bijgewerkt. En wat een geluk dat het maar twee straten verderop is en niet aan de andere kant van de stad. Helemaal niet erg dat het kantoor pas om 9 uur opengaat, dan ben ik gewoon de eerste.
Hier tref ik een vriendelijke vrouw, die me met verbaasde ogen aankijkt. Nieuwe wetgeving? Hier zijn? Daar is niets van waar. Je moet eerst je NIE hebben en daarna kunnen wij je pas van dienst zijn. Licht wanhopend kijk ik haar met puppy ogen aan. Wat moet ik nu? Ze valt ervoor en regelt een tijdelijk nummer. Als ik die laat zien, is alles in orde.
Terug naar het politiebureau. Ik kom geen stap verder. Meneer is niet tevreden met het papiertje. Dit is niet wat hij wil zien. Hij wil een historie van mijn werkgeschiedenis. Dat ik nooit in Spanje heb gewerkt laat hem koud. 'En nu wegwezen, ik zei al dat je hier niet moet zijn.' Verslagen klop ik aan bij de vriendelijke vrouw. Het werkt niet. Ik moet iets aanleveren dat niet bestaat. Ze knikt begripvol, bevestigt dat het onlogisch is maar kan niets doen.
Wederom bij het politiebureau. Een rolwisseling. Haar los, lief hoog stemmetje. Ik kom voor een NIE. Ik krijg een vergeeld blaadje van 10 bij 10 cm met een opsomming aan vereisten en wordt vriendelijk doch dwingend de deur gewezen. Ik mag er niet in en sta buiten met een blaadje vereisten, die ik nog niet eerder heb gezien.
Ik constateer dat ik van het kastje naar de muur gestuurd wordt. Maar we zullen doorgaan.
De bureaucratie is mij bekend terrein en eigenlijk kan ik mij er na mijn Rusland ervaring ook niet echt over verbazen. Je moet gewoon hun taal spreken. En hoe doe je dat? Met officiële papieren en heel veel stempeltjes.
Letterlijk elk puntje van het vergeelde blaadje laten we in een brief opnemen. Handtekening van directeur, officieel briefpapier en mooie stempel voor datum en bedrijf. Om in te lijsten, zo prachtig. Hiermee moet vier maal scheepsrecht toch gegarandeerd zijn!
En dan ben je voorbij de hal. Binnen in het kille vertrek. Een nummertje bemachtigd. En blijkt dat er 10 wachtende en twee rookpauzes voor je zijn...
Geduld is een schone zaak en de vrouw aan wie ik mijn nummertje overhandig zal mij hiervoor vast belonen. Ze is in haar nopjes met de brief en heeft helemaal geen vragen. Binnen 2 minuten is er een rekening. Deze kun je bij elke bank betalen en dan moet je terug komen voor een B-nummer om de NIE te krijgen.
Akkoord, vooruit betalen is prima. Banken in overvloed in het straatbeeld. Banken die een rekening van de overheid accepteren alleen niet. Het systeem van bank uno accepteert het niet. Bij bank dos blijkt na twintig minuten wachten dat deze dienst alleen op dinsdag en donderdag van 8 - 10 uur geleverd wordt. Ondertussen tikt de klok gestaag voort en neemt de druk toe. Hier sta ik dan in de rij bij de bank tres, waar het credo lijkt te zijn manana manana. We hebben geen haast. Terwijl de NIE toch echt alleen tot 14 uur uitgegeven wordt en anders wordt het de week erop. Bank quatro biedt de uitkomst en grijpt de mogelijkheid aan om acquisitie te plegen en een nieuwe bankrekening aan te smeren. Ik zal er over nadenken en haast me naar het politiebureau, waar de agent op wacht me al herkend en de deur opent.
De nummertjes tikken voorbij en de twee uur nadert. Eindelijk aan de beurt. In weer 2 minuten ligt er een klein groen pasje met een nummer klaar. Dit is het toegangsticket tot wonen in Spanje. Lang leve de NIE!
En wat nu zo fijn is, ik zal dit circus nog een keer moeten doorlopen, want ik viel buiten het bootje als nog niet getrouwde vrouw zonder werk. Kom maar terug als je 1) getrouwd bent, 2) werk hebt of 3) een verklaring van de bank en een particuliere verzekering. Dat laatste is zo geregeld, denk ik...In elk geval is het dan bekend terrein.
Abonneren op:
Posts (Atom)