Toen de herfst net inzette en Barcelona zich nog in een warme deken van 24 graden had gehuld, werd dit avontuur voor het eerst concreet. Tijd om polshoogte te nemen en de eerste voorbereidingen te treffen. Met op nummer 1 een dak boven het hoofd. Verschillende sites, zoals idealista en enalquiler, bieden prachtige overzichten met zoekopties per subwijk, gewenst huurbedrag, minimum m2 en aantal badkamers. Het credo voor badkamers is hier; hoe meer - hoe beter.
Na de ervaringen in de witte de with hebben we een aantal wensen; een buiten, iets meer m2 om straks de gasten te accommoderen en vaarwel aan de Rolfomatic. Daarnaast zijn er een aantal wijken, die beter en slechter zijn aangeschreven. Al snel kwamen we erachter dat bij ons of Poble Sec in Montjuïc of Vila de Gracia het beste past.
Gegevens invoeren en klik. Meer dan genoeg keuze; tientallen woningen die in beschrijving en met beperkte fotos aan alle voorwaarden lijken te voldoen. Sommige hebben een cucina americana, open keuken. Andere zitten in een karakteristiek pand met veelkleurige tegeltjes op de vloer en ornamenten op het plafond. Tijd voor een belletje om wat bezichtiging in te plannen.
'Ola, we zouden graag een paar woningen bekijken. '
'Vanaf wanneer wilt u de woning huren.'
'Eind december.'
'Dat is pas over 2 maanden! Belt u over 6 weken nog maar eens terug.'
Zover met het goed vooruit plannen.
Zes weken later zijn we terug Barna*, gewapend met een lijst met 7 afspraken om in 2 dagen te bezichtigen. We beginnen met het meest belovende huis; een loft van 80m2. Omgebouwd door twee jonge architecten, die wegens gezinsuitbreiding naar het strand zijn uitgeweken. In dit huis hebben ze hun hart en ziel gelegd en daarom willen ze het niet verkopen. Wellicht dat de kleine er straks wil wonen. Het heeft alles en is fantastisch. Hier zouden we zeker gelukkig worden. De onderhandelingen in. Klinkt redelijk. Hier komen we uit. En dan opeens een aap uit de mouw. Het huis is geen huis. Het staat geregistreerd als glasblazersworkshop, dus je kunt je er niet inschrijven. Einde verhaal.
Huis twee blijkt maar een half huis. We komen binnen en struikelen over de werkers. Alles ligt overhoop. Er zijn wat problemen met de leidingen, die worden nu vervangen. En dan komt er een prachtig bad in. Een bad van 1 bij 1 bij 1 meter. Nog nooit zo iets onpraktisch gezien. Bedankt.
Huis 4, 5, 6 en 7 zijn het niet. De één heeft bijna geen natuurlijk licht, de ander zit op de bovenste, wel te verstaan zesde verdieping, zonder lift en een trappenhuis waar een bank niet doorheen kan. Of er hangt een boiler midden in keuken, waardoor er geen werkblad is. Of wat dacht je van een huis vol met (half)dode vliegen. Een kunstwerk van Damien Hirst in het Tate waar de vliegen afgeschermd zitten is voldoende indruk voor de rest van mijn leven. Laat staan die geur, geen denken aan in mijn eigen huis.
Dan blijft het derde huis over. Voldoet aan alle wensen. Heel praktisch, beetje burgerlijk, maar met potentie. En geheel af, we kunnen er zo in. Alleen hebben we hier te maken met een makelaar. Kennelijk is het in Spanje nog steeds een verhuurders markt, want alle kosten worden op de huurder afgewenteld. Hoe die lage salarissen in Spanjeverklaard worden, ik heb geen idee. Want het is dik verdienen voor 1 uur bezichtiging en 1 uur contract opstellen. Ik werk daar 2 weken voor. En het ter discussie stellen leidt tot; 'zo doen we dat hier in Spanje.' Hopen dat we eruit komen. Wordt vervolgd.
*Barca verwijst alleen naar de voetbalclub, Barna staat voor de stad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten