De Droomketting

Voor de Libelle schrijfwedstrijd stond alleen de eerste zin vast : "Het cadeau lag op tafel, zorgvuldig ingepakt 
met een rood lint…" En dat de deadline valentijnsdag was, waardoor de gedachte al snel richting een romantische setting ging. Hieronder mijn bijdrage: "De Droomketting"

De Droomketting

Het cadeau lag op tafel, zorgvuldig ingepakt met een rood lint. Nog even twijfelde Pim. Zou hij er nog een briefje bij doen? Maar de woorden schoten hem tekort. Hoe kon hij Eva om vergeving vragen? Geen woorden, maar daden! Kordaat loopt hij richting de deur. Onderweg geeft hij Kater een aai over zijn bol. “Binnenkort kun je weer uren op mijn schoot knorren”. Hij had de harige dikzak en de klank van zijn stem in deze kamer gemist. In de hal legt hij de sleutel terug in de bloempot en zet de bloeiende vergeet-me-nietjes er weer bovenop. Toch fijn dat ze zo goed van vertrouwend is. Beneden aangekomen haalt hij verlangend zijn wijsvinger over het naamplaatje waarop staat: Eva Scholten 3B en verdwijnt de Egelantiersgracht in.

Vermoeid komt Eva na een lange werkdag in een donker en koud huis thuis. Ze gooit haar tas in de hoek en schopt haar ongemakkelijke pumps uit. Kater draait rondjes om haar benen, aandacht en eten vragend. “Straks!” Ze ploft op de bank en bladert afwezig door de krant en beantwoordt tegelijkertijd opgestapelde whatsapp berichtjes. Kater bespringt de krant en met zijn staart maakt hij het lezen onmogelijk. Overwonnen staat Eva op om wat eten te pakken. Dan ziet ze het cadeau op tafel.

Nieuwsgierig pakt ze het lichte pakketje op. Het rinkelt een beetje. Op geen van de zes kanten staat een bericht. Het rode lint is snel los en Kater gaat ermee aan de haal. Met haar nagels probeert Eva het plakband los te pulken, maar het zit te stevig vast. Ongeduldig begint ze het luxe papier kapot te scheuren. Een fluweel doosje met een zilver embleem komt tevoorschijn. Haar hart begint sneller te bonken. Stroef klapt het deksel open en vanaf een hemelsblauw kussentje schittert de ketting van haar dromen haar tegemoet. Hoe kon hij dat weten? Haar vermoeidheid verdwijnt spontaan en ze wil niets liever dan hem gelijk bedanken. Maar hoe kan ze dat het beste doen? Ze pakt haar mobiel en typt: kom over stipt één uur naar mij!

Om de zenuwslopende uren te overbruggen, besluit Pim post te vatten in café De Eland om de hoek van Eva’s huis. Aan de bar bestelt hij een biertje en verzinkt in mijmeringen: ‘Waarom heeft ze me nog niet gebeld? Zou ze mijn cadeau niet mooi vinden of zou ze me echt niet vergeven? Tijd zou alle wonden moeten helen …ik verdien toch een herkansing! Wie nooit risico neemt, zal ook niet verder komen en van je fouten leer je…Dat zou Eef toch moeten begrijpen. Ze weet niet anders als ambitieuze ondernemer.’ Het rinkelen van de deurbel trekt zijn aandacht. Eva, in zijn lievelingsjurk, stormt glunderend binnen. ‘Annet, een fles champagne! Ik heb wat te vieren.’ Op dat moment ziet ze Pim zitten en betrekt haar gezicht. De liefde maakt plaats voor ergernis en haat. Even twijfelt ze om vervolgens trots een stap naar voren te zetten. Pim ziet de door hem zo zorgvuldig uitgekozen ketting een beetje naar haar linkerborst hellen. Zij volgt zijn blik.
“Mooi hé”.
“Hij staat je prachtig”, antwoord Pim vertwijfeld omdat hij die boze oogopslag en het eerder gehoorde woord ‘vieren’ niet kan verenigen.
“Inderdaad. Net als verassing van Herman gekregen, die schat. Dat zou jij dus nooit doen!” en ze draait zich snel om voordat haar emoties haar de baas worden. Ze pakt de fles champagne en zegt tegen Annet “hij betaalt”.

Buiten ziet Pim zijn Eef een slungelige man innig omhelzen. Ze zoent hem gepassioneerd, maar houdt haar blik op Pim gericht. Moet hij opstaan en ze uitelkaar trekken of berusten?
“De rekening graag!”
Om het contact te beëindigen haalt Eva haar tong uit Herman’s mond en steekt diezelfde tong over zijn schouder uit naar Pim. Pim loopt rood aan, dit gaat te ver. Maar Annet trekt aan zijn jasje.
“Meneer, zou u niet eerst eens even betalen?”
Verstrooid trekt hij zijn portemonnee met enkel een lange bon van de juwelier erin. Hij steekt het demonstratief in de lucht. Kreunend schreeuwt hij “Kijk toch, Eva!”
“Dat is een dure ketting, schatje, maar daar kom je nergens mee”, grinnikt Annet.