Vol verwachting klopt mijn hart als ik 's avonds thuis kom. Ik open de zware voordeur, versnel mijn pas door de tussenhal en hou halt voor de kast met 16 brievenbussen. Ondertussen heb ik de sleutel al gereed. Een halve slag en het kleine deurtje vliegt open.
Soms ligt er niets en draai ik de sleutel teleurgesteld weer om. Soms ligt er een klein papiertje. Reclame van een ongedierte killer, loodgieter of iemand die graag een huis in deze wijk koopt. Het equivalent voor de nee-nee sticker, een gegraveerd bordje met in koeienletters de tekst 'geen commerciële aanbiedingen', wordt vrolijk genegeerd. En dat terwijl de drempel hoger is dan in Nederland, want de postbode heeft de sleutel niet die toegang geeft tot zijn bestemming.
Elke dag hoor je daarom op een bepaald moment tussen elf en één een belletjessymfonie door het gehorige pand. Op alle etages tegelijk rinkelt de deurbel. Wie doet er open voor de postbode?
Andere keren is er post, maar blijkt het voor de huiseigenaar te zijn. Maar soms heb ik echt geluk, dan is het een handgeschreven brief van een lieve vriend of vriendin voor mij persoonlijk. Een vreugdesprongetje. Halverwege de eerste trap is de brief al uit de envelop, bij de eerste etage zijn de eerste regels al gelezen, bij de voordeur sla ik de pagina om.
Wat ook kan is dat er een afhaalbericht ligt. Een pakketje te groot voor de smalle gleuf. “Vanaf morgen kun je het op komen halen op het postkantoor.” Aan de verzender zie ik dat het om een boek gaat, die een uitgever toegestuurd heeft om er een recensie over te schrijven(zie linker kolom). Het blijft nog even een verassing om welk boek het gaat.
Met dezelfde ongeduldige nieuwsgierigheid loop ik de volgende dag het postkantoor binnen. Het is er vol. Stampvol. Het lijkt wel of de halve buurt post heeft gehad en niet thuis was. Gelukkig zijn ze erop voorbereid. Het nummertjesapparaat draait overuren en spuugt een nummer uit, waar heel vriendelijk ook opstaat hoeveel wachtenden er nog voor je zijn. Zeventien. Het mag de pret om post niet deren.
Ik zie de berg pakketten en de rij ongeduldig wachtende ontvangers en vraag me af, is dit wel 21ste eeuw proof? Amazon is aan het experimenteren om pakketjes met een drone te laten bezorgen. De vraag is of deze je slaafs volgen naar waar je op dat moment bent of ook gewoon naar het huisadres vliegen. Hetzelfde voor de toenemende e-commerce sector: alle internetaankopen worden keurig thuis bezorgd. Je kunt het proces volgen en weet wanneer het bezorgd zal worden. Maar wat als je op dat moment toch ergens anders moet zijn? Laten bezorgen op kantoor is een optie, maar met het groeiende aantal zelfstandigen en de nieuwe arbeidsvormen, hoeft dat ook geen oplossing te zijn. Helaas is het hier ook niet gebruikelijk om je buren goed te kennen en vraagt de postbode de buurvrouw niet om de gunst van het pakketje later te overhandigen. Extreem is natuurlijk dat het pakketje helemaal niet bezorgd hoeft te worden, omdat het 3D thuis geprint kan worden. Maar zo ver zijn we nog niet.
Tot slot zag ik gisteren op kickstarter een project dat geweldig is voor postliefhebbers. Het brengt het digitale samen met het fysieke en heeft de succesformule van email als belangrijke basis. Het is ideaal voor eenieder die eigenlijk al op het moment dat de envelop de bodem van het postvakje raakt, een teken wil: You’ve got mail. Kijk maar eens naar Mr. Postman. Helaas hebben we niet zulke mailboxen in het dichtbevolkte Barcelona.
Wat ook kan is dat er een afhaalbericht ligt. Een pakketje te groot voor de smalle gleuf. “Vanaf morgen kun je het op komen halen op het postkantoor.” Aan de verzender zie ik dat het om een boek gaat, die een uitgever toegestuurd heeft om er een recensie over te schrijven(zie linker kolom). Het blijft nog even een verassing om welk boek het gaat.
Met dezelfde ongeduldige nieuwsgierigheid loop ik de volgende dag het postkantoor binnen. Het is er vol. Stampvol. Het lijkt wel of de halve buurt post heeft gehad en niet thuis was. Gelukkig zijn ze erop voorbereid. Het nummertjesapparaat draait overuren en spuugt een nummer uit, waar heel vriendelijk ook opstaat hoeveel wachtenden er nog voor je zijn. Zeventien. Het mag de pret om post niet deren.
Ik zie de berg pakketten en de rij ongeduldig wachtende ontvangers en vraag me af, is dit wel 21ste eeuw proof? Amazon is aan het experimenteren om pakketjes met een drone te laten bezorgen. De vraag is of deze je slaafs volgen naar waar je op dat moment bent of ook gewoon naar het huisadres vliegen. Hetzelfde voor de toenemende e-commerce sector: alle internetaankopen worden keurig thuis bezorgd. Je kunt het proces volgen en weet wanneer het bezorgd zal worden. Maar wat als je op dat moment toch ergens anders moet zijn? Laten bezorgen op kantoor is een optie, maar met het groeiende aantal zelfstandigen en de nieuwe arbeidsvormen, hoeft dat ook geen oplossing te zijn. Helaas is het hier ook niet gebruikelijk om je buren goed te kennen en vraagt de postbode de buurvrouw niet om de gunst van het pakketje later te overhandigen. Extreem is natuurlijk dat het pakketje helemaal niet bezorgd hoeft te worden, omdat het 3D thuis geprint kan worden. Maar zo ver zijn we nog niet.
Tot slot zag ik gisteren op kickstarter een project dat geweldig is voor postliefhebbers. Het brengt het digitale samen met het fysieke en heeft de succesformule van email als belangrijke basis. Het is ideaal voor eenieder die eigenlijk al op het moment dat de envelop de bodem van het postvakje raakt, een teken wil: You’ve got mail. Kijk maar eens naar Mr. Postman. Helaas hebben we niet zulke mailboxen in het dichtbevolkte Barcelona.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten