Rambo op straat

(voor de juiste muziek bij deze blog, klik hier)

Mijn afspraak wacht. Ik trap me rot. Ik ga zo snel de bicing toelaat en ontwijk de zwalkende toeristen. Het oude  Barri Gòtic wordt gekarakteriseerd door nauwe straten. Het toeristische gedeelte is me te druk. Ik steek over Placa Reial  en verdwijn in het doolhof van donkere stegen. Zo smal dat het zonlicht er niet komt en dus ook de toeristen niet.

Dat gaat goed, ik ben er bijna. En dan staat er opeens een auto in de weg. Niet eens een vette aso-bak, maar in deze steeg oogt het hetzelfde. Gemeen versmalt het pad ook nog eens precies op dat punt. Ik stap zuchtend af en hoop dat mijn oog me bedriegt, maar die heeft het goed gezien. Tot de eerste portier en niet verder. Onhandig loop ik achterwaarts terug.

Als ik me met fiets en al wil omdraaien, sta ik oog in oog met Rambo. Hij geeft me de 'Me Tarzan, you Jane' look en duwt zijn boodschappentas in mijn hand. 'Draag jij deze maar' en in een vloeiende beweging tilt hij mijn rood witte leenfiets boven zijn hoofd. Nog voor ik iets kan zeggen. Alsof al dat metaal niets weegt. Soepel langs de koplamp, het portier en de achterbak. En dat zal waarschijnlijk ook zo zijn voor deze sportschool fanaat. Plof. Met beide wielen op de grond. Zijn biceps ontspannen en glimlachend steekt hij mij het stuur toe. 'Muchas gracias!' zeg ik nog een beetje beduusd.  'Your welcome, honey' antwoord hij met een vette knipoog.  Haastig spring ik op het zadel en roep "Adios". 

Precies op tijd kom ik op mijn plaats van bestemming. Ik loop de chique deuren van een statig kantoor binnen. Wel even een verschil van Rambo op straat naar een kalende klerk.