Buurkind

Ons balkon kijkt uit op een ‘hofje’. Beter gezegd, op andere huizen en kleine tuintjes op de begane grond tussen de straten Poeta Cabanyes en Carrer de Salvà. Het is er knus. Je kijkt bij elkaar naar binnen en kunt bijna het suikerkopje doorgeven. Nu de zomer echt gearriveerd is, en de verwachting voor de komende weken enkel boven de 30 graden is met weercijfer 10, staan alle deuren open om te luchten. Uit elk huis komen geluiden; muziek, geronk van de wasmachine of kinderlijk gelach dat soms wordt afgewisseld met geschreeuw of gehuil. Maar onderling contact is er niet. Op het buurkind na.

Elke dag staat ze op het balkon. Ze staat op haar tenen, trekt zich op aan de reling en legt haar kin daarop te rusten. Ze woont op de bovenste verdieping en overziet als een arend uit haar nest alle balkons op de Poeta Cabanyes. Er is altijd wel iemand buiten de was aan het ophangen, plantjes aan het verzorgen of gewoon een boek aan het lezen. Zodra zij een persoon in haar vizier krijgt, zet ze het op een groeten. ‘Hola!’, ‘Hola!’ galmt het door het hofje. In bariton een ‘Hola!’ terug. Dan komt haar tweede zin ‘Cómo te llamas?’ Soms volgt daarop een antwoord, soms is de persoon in kwestie alweer naar binnen gegaan. Nooit komt ze verder dan de tweede zin. Als je haar wat vraagt, slaat ze de ogen neer. Je begrijpt het spel niet; zij vraagt, jij antwoord.

Vandaag komt haar grote broer achter haar staan. Eén hand achter zijn rug en met de ander tikt hij zacht op haar schouder. Bliksemsnel draait ze zich om, alsof ze nattigheid aanvoelt, maar ze is te langzaam. Plets. Een waterballon spat tegen haar voeten uiteen. De broer schatert gul, het meisje is beduusd en rent naar binnen. Naar mama. Ik zou het helemaal niet erg vinden als hij mis had gegooid. Dikke kans dat de waterballon door de tralies naar beneden was gevallen. Precies voor mijn voeten. Want als de zon in zijn zenit staat, heb je na vijf minuten buiten staan al vier grote ronde zweetvlekken. Wat een heerlijke verkoeling kan water dan zijn.